Нарадзіўся 31 кастрычніка 1904 г. ў сялянскай сям’і  ў мястэчку Ружаны. У сям’і было яшчэ двое старэйшых дзяцей: Праскоўя (1894 г.н.) і Мікалай (1897 г.н.).

Падчас грамадзянскай вайны, у 1919-1920 гг. служыў у Дзявятай чырвонай арміі, быў разведчыкам. Паколькі вайсковая служба адбывалася пераважна на Доне, выхад рамана Міхаіла Шолахава «Ціхі Дон» моцна ўзрушыў Яна і ён пераклаў раман на беларускую мову. На жаль, па-беларуску «Ціхі Дон» быў надрукаваны без пазначэння перакладчыка, бо Ян Фёдаравіч ужо быў на той момант арыштаваны.

Пасля вайны разам са старэйшым братам Мікалаем Ян апынуўся ў Тбілісі, дзе скончыў працоўны факультэт, а ў 1923 годзе быў запрошаны на камсамольскую працу ў Мінск.

Аднойчы на камсамольскім сходзе Ян пазнаёміўся са студэнткай юрыдычнага факультэта БДУ, Любоўю Ігнацьеўнай Міклашэвіч, якая ў 1927 годзе стала яго жонкай. У сям’і нарадзілася трое дзяцей: Расціслаў (1928 г.н.), Радаслава (1930 г.н.) і Любамір (1933 г.н.). Сям’я жыла ў Мінску ва ўласнай кватэры па адрасе вул. Маскоўская, 8 (будынак захаваўся дагэтуль).

Напачатку 1930-х гадоў Ян Фёдаравіч працаваў у Народным Камісарыяце замежных справаў, выконваў абавязкі ўпаўнаважанага Народным Камісарыятам замежных справаў СССР пры ўрадзе БССР. Акрамя іншага, займаўся абменам беларусаў, арыштаваных у Заходняй Беларусі і прыязных савецкай уладзе, на белапалякаў. Абмен адбываўся каля г. Маладзечна, а ўжо потым, пры дапамозе арганізацыі «Чырвоны Крыж», для ўз’яднання сям’і перавозілі ў БССР блізкіх сваякоў абмянянага. Ян з жонкай Любоўю дапамагалі гэтым сем’ям здабываць жытло, працу. Таксама Ян Фёдаравіч працаваў у Беларускай акадэміі навук.

29 кастрычніка 1933 г. Ян Фёдаравіч быў арыштаваны па справе Беларускага Нацыянальнага Цэнтра. Падобная доля напаткала і шмат каго з абмяняных Янам беларусаў.

 

Пасля арышту Яна, яго жонку і дзяцей выселілі з уласнай хаты. Пакуль вялося следства, Любові Ігнацьеўне было дазволена сустрэцца з мужам. Туды яна прыйшла з малодшым сынам Любамірам, якому было тады ўсяго 3 месяцы. Падчас сустрэчы атрымалася схаваць у пялюшках сына ліст, прызначаны для Іосіфа Сталіна. Будучы ўпэўненай у невіноўнасці мужа, Любоў паехала ў Маскву прасіць яго вызвалення. Але плёну гэта не дала – да Сталіна яе так і не пусцілі, а паабяцалі толькі “разабрацца, як усё было”.

Па вяртанні з Масквы Любоў была папярэджана, што неўзабаве яе павінны выслаць на Поўнач як члена сям’і ворага народа. Таму яна распрадала за ноч свае рэчы, дзяцей пакінула сёстрам і з’ехала ў Варонеж. Там даволі проста ўладкавалася на працу народным суддзём.

Але ў 1936 годзе, яе ўсё-адно арыштавалі. Год вялі следства, дапытвалі. У рэшце рэшт вызвалілі, але знайсці сталую працу яна ўжо не магла. Безумоўна, сям’я ў гэты час жыла вельмі бедна, грошай не хапала на ежу. Зняць кляймо “жонкі ворага народа” і дамагчыся нармальнага стаўлення да сябе атрымалася толькі напрыканцы Другой сусветнай вайны і толькі дзякуючы таму, што ні яна, ні яе дзеці не засталіся ў акупаваным немцамі Варонежы.

Лёс Яна Фёдаравіча быў доўгі час невядомы. Пасля вайны сваякам было паведамлена, што ён памёр ад кровазліцця ў мозг 7 лістапада 1941 года. Але дакументы ў архівах КДБ сведчаць іншае – Ян Фёдаравіч Густыр быў асуджаны 9 студзеня 1934 года як кіраўнік контррэвалюцыйнай арганізацыі «Беларускі Нацыянальны Цэнтр» па артыкуле 58, пункты 4, 6, 11 крымінальнага кодэкса РСФСР да вышэйшай меры пакарання і расстраляны 17.05.1934 (справа КДБ РБ 10182-с).

18 красавіка 1956 г. справа Яна Фёдаравіча Густыра пераглядалася вайсковым трыбуналам Беларускай Вайсковай Акругі і ён быў рэабілітаваны, 16.08.1956 г. прынята пастанаўленне КДБ БССР пра спыненне справы.